Display to small

Secundo patet idem sic: cognitio abstractiua de Deo aut est eque perfecta ut intuitiua aut perfectior aut minus perfecta; si eque perfecta uel perfectior, sicut illa est beatifica, sic et ista, et tunc una non potest communicari plus quam alia. Si dicatur quod sit minus perfecta, contra: Deus non habuit ab eterno de rebus creatis cognitionem intuitiuam, set abstractiuam, cum res create ab eterno non fuerint Deo presentes secundum suam existentiam realem; nunc autem habet de eis cognitionem intuitiuam; si ergo intuitiua perfectior est quam abstractiua, sequitur quod Deus profecerit in cognitione procedendo de imperfecto ad perfectum; quod est inconueniens.

In contrarium arguitur quia cognitio abstractiua de Deo aut est eque perfecta sicut intuitiua aut perfectior aut minus perfecta. Si sit a eque perfecta uel perfectior, tunc sicut una est beatifica nec est communicabilis, ita et altera. Si autem dicitur quod sit minus perfecta, arguitur contra: Deus non habuit ab eterno de rebus creabilibus nisi cognitionem abstractiuam, quia creature non fuerunt ab eterno presentes Deo secundum suum esse reale, eo quod ab eterno nichil erant; nunc autem habet de eis uel de aliquibus earum cognitionem intuitiuam; hec autem non est perfectior prima (alioquin Deus profecisset in cognitione rerum; quod est impossibile); ergo cognitio abstractiua non est minus perfecta quam intuitiua et per consequens est beatifica et incommunicabilis uiatori sicut intuitiua.